Dora van Elburg

Het meisje dat de toekomst verzamelde

Strompelend door het donker liep ze paraplu stevig omklemt in de rechterhand
om haar schouder een tas
ogen die wel zouden kunnen huilen
een hart dat kriebelt en verlangt

de warme groet vanuit de huizen raakt haar ziel
bomen netjes op een rij
net zoals wij denkt er zachtjes bij fluisterende stemmen vullen haar

Alsof elke cel tintelt
alles voor altijd hier maar dromend van daar
de regen druppelt zachtjes
net geruststellende tranen
een warmte omhelst haar en stelt haar gerust
het is de belofte van de toekomst die haar sust
gestaag loopt ze door naar binnen glurend
zoekend naar hetgeen nog lang niet is

Een tevredenheid van tijd misschien

In haar binnenste een wens
aan zichzelf de moed gevend zweven haar gedachten door
het lantaarn licht brengt schaduwen tot leven
wetend dat de nacht haar troost

 
en de dag toch ook

​

Dora van Elburg, 2019